DEPRESJA I SMUTEK

varvaromkaa

-Depresja endogenna

Uważa się, że są one wywołane przez biochemiczne zaburzenia funkcjonowania mózgu, systemu hormonalnego lub nerwowego. Odznaczają się obniżeniem napędu psychoruchowego, zahamowaniem procesów psychicznych i nerwowych, rozregulowaniem rytmów biologicznych, zwłaszcza rytmu snu i czuwania. Smutkowi towarzyszy często nastrój dysforyczny przejawiający się zniecierpliwieniem, rozdrażnieniem, czasem konfliktami z otoczeniem.

Depresje endogenne wykazują dużą różnorodność zarówno u poszczególnych osób, jak i u tego samego chorego w czasie kolejnych nawrotów. Pomiędzy nawrotami występują okresy wolne od zaburzeń nastroju (zwane remisjami). U części osób zaburzenia nastroju wykazują uporządkowany, powtarzający się rytm nawracania, niekiedy związany z porą roku. U niektórych depresja występuje późną jesienią i zimą (tzw. depresje sezonowe). U większości osób nawroty depresji pojawiają się bez uchwytnych przyczyn, u części są poprzedzane różnorodnymi wydarzeniami życiowymi.

-Depresja egzystencjalna

Jest to depresja nie związana z jakimś ograniczonym w czasie przeżyciem, ale wynikająca z przeżywania swojego życia jako całości. Ważną rolę ma odgrywać światopogląd, brak lub utrata celów życiowych, nie dostrzeganie szans własnego sensownego rozwoju. Ten typ depresji, którego odrębność nie jest zresztą ustalona bywa zaliczany do depresji reaktywnych.

-Depresja dwubiegunowa

Zaburzenie afektywne dwubiegunowe, Zaburzenie maniakalno-depresyjne, psychoza maniakalno-depresyjna, depresja dwubiegunowa, (dawniej: cyklofrenia) – zaburzenie psychiczne charakteryzujące się cyklicznymi, naprzemiennymi epizodami manii, depresji i stanu pozornego zdrowia psychicznego.

Przyczyna tej choroby nie jest znana, najpopularniejsze tezy utrzymują, że:

ma ona podłoże genetyczne (według niektórych ocen jest to tylko czynnik zwiększający ryzyko zachorowania)
jest efektem złej pracy neuroprzekaźników
jest efektem urazów i mikrourazów mózgu
ma przyczyny w wadach rozwoju płodu
Do czynników mogących być bodźcem rozwoju choroby zalicza się także tzw. trudne dzieciństwo, neurotyczne przeżycia (zwłaszcza w okresie dojrzewania), wysoka podatność na stres, nieumiejętność wyrażania uczuć, zwłaszcza "duszenie w sobie" negatywnych emocji.

Choroba ta dotyka równie często kobiety, co mężczyzn. Jej zdiagnozowanie zazwyczaj nagłe i nie budzące wątpliwości, gdyż zwykle pierwszy epizod ma charakter manii (wyraźne objawy mogą rozwinąć się w ciągu kilku godzin lub dni). Bardzo często już po zdiagnozowaniu rodzina lub najbliżsi chorego dostrzegają pozornie nieistotne wcześniej zdarzenia, zachowania, traktowane przed diagnozą jako "dziwactwa", dziecięca wyobraźnia lub problemy okresu dojrzewania jako wcześniejsze symptomy rodzącej się choroby.

Pierwszy atak choroby ma miejsce najczęściej między dwudziestym a trzydziestym rokiem życia. Długość epizodu waha się zazwyczaj od kilku dni do kilku miesięcy, przy czym epizod depresyjny ma zazwyczaj dłuższy przebieg (może trwać nawet kilka lat).

Choroba dwubiegunowa jest dla chorego niezwykle wyniszczająca, często uniemożliwia kontynuację pracy, utrzymania znaczących relacji; bardzo często towarzyszy jej nadużywanie alkoholu. Bardzo wysoki jest także wskaźnik samobójstw i prób samobójczych wśród osób cierpiących na zaburzenie maniakalno-depresyjne (wyższy niż wśród osób cierpiących na depresję jednobiegunową). Faza maniakalna charakteryzuje się wzmożoną aktywnością psycho-ruchową, bezsennością, szałem twórczym, gonitwą myśli (podobnymi do hiperaktywności wywołaną silnymi środkami psychoaktywnymi, np. amfetaminą), urojeniami, zawyżoną samooceną, zazwyczaj przekonaniem o własnej poczytalności (co w połączeniu z urojeniami często prowadzi do agresji przeciw osobom "wmawiającym" choremu zaburzenia psychiczne). Depresyjny komponent choroby dwubiegunowej przypomina depresję jednobiegunową, ale jej przebieg jest zwykle cięższy.

Objawy choroby maniakalno-depresyjnej z powodzeniem niweluje się przy pomocy soli litu, który niestety ma poważne skutki uboczne - szczególnie źle wpływa na układ krążenia, pokarmowy oraz centralny układ nerwowy

-Cyklotymia

Przewlekłe zaburzenie nastroju polegające na występowaniu na przemian stanu przygnębienia, smutku, złego samopoczucia oraz stanu nadmiernej wesołości, wzmożonej energii i aktywności, a pomiędzy tymi stanami - okresów pełnego zrównoważenia. Cyklotymia może być zaburzeniem psychicznym podobnym do psychozy maniakalno-depresyjnej, zazwyczaj jednak jest cechą osobowości ludzi zdrowych (tzw. osobowość o charakterze cyklotymicznym).

-Dystmia (depresja nerwicowa)(F34.1)

Typ depresji charakteryzujący się przewlekłym (trwającym kilka lat) obniżeniem nastroju o przebiegu łagodniejszym niż w przypadku depresji endogennej. Diagnoza dystymii wymaga obecności przynajmniej dwóch z następujących objawów:

zaburzenia łaknienia
zaburzenia snu
uczucie zmęczenia
deficyt uwagi
niska samoocena
trudności decyzyjne
poczucie beznadziejności
Objawy dystymii mają tendencje do nasilania się w godzinach popołudniowych. Ryzyko wystąpienia dystymii jest większe wśród krewnych pierwszego stopnia chorych na depresję endogenną oraz wśród kobiet. Zachorowanie następuje najczęściej pomiędzy 20 a 30 rokiem życia. Dystymia współwystępuje niekiedy z zaburzeniami osobowości oraz zespołem natręctw

-Depresja poporodowa

Może się również zdarzyć, że początki macierzyństwa nie są dla kobiety trudne. Ominął ją "baby blues" a po paru miesiącach ma poczucie całkowitego panowania nad sytuacją, czuje się dobrze w swojej roli, obowiązki, choć absorbujące, nie przerastają jej. I właśnie wtedy pojawiają się objawy, które zaczynają niepokoić zarówno matkę, jak i jej najbliższe otoczenie, i mogą wskazywać na pojawienie się depresji poporodowej.

Zachowania, które powinny zwrócić baczniejszą uwagę
Nasilający się brak pewności siebie, unikanie kontaktów towarzyskich i izolowanie się.
Uciekanie w rutynę, brak tolerancji na jakąkolwiek zmianę: np. w rozkładzie dnia, kolejności wykonywanych czynności.
Nastrój przygnębienia, negatywne myśli, poczucie "bycia w dołku".
Złe samopoczucie fizyczne, bolesność ciała bez wyraźnej somatycznej przyczyny.
Przewrażliwienie na punkcie zdrowia i rozwoju dziecka, wyolbrzymianie drobnych trudności związanych z karmieniem, snem czy płaczem dziecka, szukanie pomocy specjalistów.
Niepokój i ciągłe pobudzenie zmuszające do działania i sprawdzania tego, co dzieje się z dzieckiem - czy śpi, czy oddycha itp.
Lub też odwrotnie: obojętność wobec potrzeb dziecka, lęk przed nim, rozdrażnienie, złość w kontakcie z nim, wyobrażanie sobie śmierci dziecka.
Uczucie wyczerpania przy jednoczesnej niemożności wypoczynku, kłopoty ze snem, wczesne budzenie się.
Depresja poporodowa może dotknąć i te kobiety, które przed urodzeniem dziecka dobrze sobie radziły i nie miały żadnych poważniejszych emocjonalnych problemów. Bardziej skłonne do depresji będą te, które cierpiały w przeszłości na zaburzenia nerwowe lub miały tendencję do reakcji depresyjnych w trudnych sytuacjach. Depresję może też wywołać fakt, że ciąża i narodziny dziecka skrajnie pogorszyły życiową sytuację kobiety, lub też wcześniejsze negatywne przeżycia, takie jak utrata ważnej osoby (śmierć bliskiej osoby, rozstanie z partnerem).

Często kobiety ukrywają objawy depresji, gdyż wstydzą się swojego stanu. To, co przeżywają, jest niezgodne z ich obrazem macierzyństwa. Narasta w nich poczucie winy, które nie pozwala im zwrócić się o pomoc. W takich wypadkach kluczowa jest pomoc rodziny, która może w porę zauważyć niepokojące objawy i poszukać pomocy specjalisty.

Pierwszym krokiem jest przełamanie strachu i wstydu, drugim sięgnięcie po profesjonalną pomoc. W pierwszym rzędzie może pomóc anonimowa rozmowa w telefonie wsparcia czy spotkania w grupie z innymi matkami, które mogą opowiedzieć o swoich przeżyciach, podzielić trudnymi doświadczeniami. Takie grupy organizowane są przy szkołach rodzenia czy poradniach psychologicznych.

Najszybsze efekty mogą przynieść systematyczne spotkania z psychologiem - psychoterapeutą. W trakcie indywidualnych spotkań poznać będzie można przyczynę i mechanizm depresji i znaleźć sposób na poradzenie sobie z nią.

-Depresja sezonowa

Depresję sezonową należy odróżnić od depresji klinicznej, związanej z zaburzeniami emocjonalnymi na głębszym poziomie psychicznym. Główną cechą depresji sezonowej jest pojawianie się jej, zwykle cyklicznie, jesienią lub zimą i ustępowanie wiosną lub latem. Oczywiście, do ustalenia typu depresji niezbędne jest badanie lekarskie.

Depresja sezonowa powoduje u osoby, która jej doświadcza poczucie smutku, przygnębienia i beznadziejności. Objawy to nadmierna senność, duży apetyt, wyraźny brak energii, apatia, lęk, drażliwość, kłopoty z koncentracją, wahania nastroju, brak motywacji do działania, utrata zainteresowań, zobojętnienie, osłabienie popędu seksualnego a u kobiet nasilenie objawów zespołu napięcia przedmiesiączkowego

Depresja o podłożu farmakologicznym

Wiele osób nie zdaje sobie sprawy z tego, że pewna liczba powszechnie przepisywanych na receptę leków ma efekty uboczne, włączając w to depresję. Są to leki nasercowe, obniżające ciśnienie, niektóre antybiotyki, leki przeciwgrzybiczne, a także steroidy

Depresja o podłożu uzależnieniowym

Ludzie często starają się „leczyć” depresję na własną rękę, przy pomocy leków czy alkoholu. Nie zdają sobie jednak sprawy z tego, że tylko przyczyniają się w ten sposób do pogłębienia choroby. Nadużywanie zarówno leków, jak i alkoholu może być przyczyną i jednocześnie skutkiem wystąpienia depresji klinicznej. Prowadzi to do powstania błędnego koła. Wyjście z niego oznacza gruntowną zmianę życia, przyzwyczajeń, abstynencję oraz poddanie się terapii, połączonej z przyznaniem się do problemu uzależnienia

-
-


	DEPRESJA I SMUTEK forum dla chrych na depresje uzaleznionych i rodzin uzaleznionych i chorych na depresje tu możesz sie wpisać powiedzieć coś podyskutować poczuć sie ważnym i potrzebnym!! !! !!		FAQ Szukaj Użytkownicy Grupy Galerie Rejestracja Profil Zaloguj się, by sprawdzić wiadomości Zaloguj